Όταν σταματούσαν τα κύματα

Απόμεροι δρόμοι χλωμά μολυσμένα κορμιά.
Τον εαυτό μου ρώτησα να πει αν τα θυμάται
Πόσο του κόστισε εκείνης της νιότης η ζημιά
Κι αυτός τα μάτια έκλεισε κι έκανε πως κοιμάται.

Υπόγεια βρόμικα μούχλα καπνοί και σήψη.
Η είσοδος ελεύθερη μη το σκεφτείς κατέβα
Κι απάντησε ειλικρινά πες μου τι σου 'χει λείψει
--Ο σκοτεινός παράδεισος και μια ντυμένη Εύα--

Πόλεις θολές σπίτια νεκρά χαράματα μαύρα.
Λιμάνια που αγάπησες όνειρα σκοτωμένα
Κάτω στους φάρους της Ντι Σεμ με την δική σου αύρα
Ξεσήκωνες τα πάθη σου και σκότωνες εμένα.

Υγρά πρωινά ανεκπλήρωτες προσδοκίες
Θα περιμένω φώναζε θα σ' αγαπώ για πάντα.
Χάθηκαν οι αγάπες μας κι έμειναν οι κακίες
σ' ένα δωμάτιο ζωής με αριθμό τριάντα.