Η πόρτα

Το πρόβλημα δεν ήταν ότι η πόρτα
δεν άνοιγε.
Ήταν ότι είχε χαλάσει εκείνος 
ο μηχανισμός της συνεύρεσης.
Αδύναμα εσύ την τράβαγες για να βγεις,
ανόρεχτα εγώ την έσπρωχνα για να μπω,
δικαιολογημένα η πόρτα δεν άνοιξε.
Κι έτσι,
με την αξιοπιστία της φυσικής έλξης
στην κατώτερη στάθμη της
τα παρατήσαμε.
Κάποτε όμως η πόρτα άνοιξε
από μόνη της.
Μόνο που τότε,
είχες ξεχάσει την αιτία που ήθελες να βγεις
κι εγώ είχα χάσει το κίνητρο 
που ήθελα να μπω.
Είχε σπάσει το κλειδί της επιθυμίας
γιατί είχε χαθεί η γοητεία της αντίστασης
μιας ανυποχώρητης πόρτας.

Ντυμένα βιβλία σελίδες γυμνές

Έρωτα μην επιμένεις.
Η σφραγισμένη πόρτα
δε θ' ανοίξει.
Τα παράθυρα είναι σκοτεινά.
Τα δωμάτια της καρδιάς έχουν αδειάσει.
Ο παράδεισος της Εύας είναι το θέρετρο
ενός αδιάφορου Αδάμ που ονειρεύεται
φίδια.

Αν αύριο

Αν αύριο φύγεις,
κοίταξε να πας όσο μπορείς
μακρύτερα.
Να μην έχουμε να μοιραστούμε
τον ίδιο αέρα
τον ίδιο ουρανό.
Να ζήσουμε ξεχωριστούς χειμώνες.
Ν' απόκλείσεις στους δρόμους
της επιστροφής τον γυρισμό σου
ώστε να μην αφήσεις στο λάθος
περιθώρια να επανορθώσει.

Αν αύριο φύγεις,
να μη ξεχάσεις να πάρεις μαζί σου
ό τι απόμεινε.

Το ημερολόγιο μιας διαδρομής

Άνοιξη.
Ο ήχος της ευτυχίας.
Καλοκαίρι.
Χαρμόσυνοι ψίθυροι γέλια χρωμάτων.
Φθινόπωρο.
Το δάκρυ των αναμνήσεων.
Χειμώνας.
Το περιθώριο μιας αναμονής.

ΟΧΙ

Το όχι δεν είναι απλώς μια άρνηση.
Είναι ο φραγμός ενός ελεύθερου
δρόμου.
Αλλάζει κατευθύνσεις 
ορίζει καινούργιους προορισμούς.
Το όχι
σφραγίζει όνειρα
καταργεί μοσχομυρωδιές και χρώματα
απαγορεύει το πλησίασμα της μέλασσας
στον ανθό.

Αν το πει άντρας,
είναι η σκιά μιας ασθένειας.
Αν το πει γυναίκα,
είναι μια κίνηση επιθανάτια
με νόημα.

Κόκκινες σταγόνες

Κι αν ακόμα έφυγες
ακολουθώντας τους αιώνες που πέρασαν
εμείς
θα ξανά βρεθούμε στο άπειρο
σαν δυο κόκκινα χρώματα που εξουσίαζαν
τις βελούδινες νύχτες.
Κι εκεί στην άκρη του χάους
θα ξανά παιχτεί το αριστούργημα
των ερωτικών συναντήσεων
...με το άλφα το ωμέγα
και με το μηδέν.

από την συλλογή ((τα ερωτικά)) 1998
εκδόσεις Ευκλείδης.

Όταν σταματούσαν τα κύματα

Απόμεροι δρόμοι χλωμά μολυσμένα κορμιά.
Τον εαυτό μου ρώτησα να πει αν τα θυμάται
Πόσο του κόστισε εκείνης της νιότης η ζημιά
Κι αυτός τα μάτια έκλεισε κι έκανε πως κοιμάται.

Υπόγεια βρόμικα μούχλα καπνοί και σήψη.
Η είσοδος ελεύθερη μη το σκεφτείς κατέβα
Κι απάντησε ειλικρινά πες μου τι σου 'χει λείψει
--Ο σκοτεινός παράδεισος και μια ντυμένη Εύα--

Πόλεις θολές σπίτια νεκρά χαράματα μαύρα.
Λιμάνια που αγάπησες όνειρα σκοτωμένα
Κάτω στους φάρους της Ντι Σεμ με την δική σου αύρα
Ξεσήκωνες τα πάθη σου και σκότωνες εμένα.

Υγρά πρωινά ανεκπλήρωτες προσδοκίες
Θα περιμένω φώναζε θα σ' αγαπώ για πάντα.
Χάθηκαν οι αγάπες μας κι έμειναν οι κακίες
σ' ένα δωμάτιο ζωής με αριθμό τριάντα.

Το τραγούδι ενός θίασου

Να με περιμένεις
ήταν οι τελευταίες λέξεις που άκουσα
από σένανε μπαμπά.
Κι ύστερα, άνοιξε μια πόρτα την αγκαλιά της
κι από τα μάτια μου χάθηκες.

Από τότε,
στο πλάγιο φως μιας συννεφιασμένης ημέρας
μετράω τις απόκρημνες ώρες μιας φιλεύσπλαχνης
μοναξιάς.
Το σπίτι γέμισε  με τα δικά σου φθινόπωρα μπαμπά.
Οι ρωγμές στους τοίχους μοιάζουν με φωτογραφίες
σχισμένες που δείχνουν διαφορετικά μονοπάτια.
Γδύθηκαν της ψυχής μου τα δέντρα μπαμπά
και ανυπεράσπιστα  παραδόθηκαν στα άπονα ξεροβόρια
που άφησε πίσω της η φυγή σου

Μάθε,
πως έχω πάψει ν' αφουγκράζομαι
τον αέρα που έρχεται απ' τα βουνά.
Αδιαφορώ ολότελα για τις θάλασσες που μου μιλάνε
για κύματα.
Ω! για τα δικά μου βάσανα 
πόσο ωραία λικνίζεται 
στου κόσμου τους εξώστες η μαμά.
Για τα δικά σου ξημερώματα  πόσο αθόρυβα
απουσιάζεις από τον τρύγο 
των ονείρων μου μπαμπά.

Μάθε,
πως αρνούμαι να μεγαλώσω.
Είμαι εδώ
μπροστά στο φτωχικό μας κατώφλι.
Και με τα μάτια στυλωμένα στην δημοσιά
περιμένω την επιστροφή σου μπαμπά
για να σε ρωτήσω:
Όταν χωρίζουν τα βουνά
προς τα που κατρακυλούν  
οι πέτρες.

To δάκρυ

Πες μου πως γίνεται
να περάσεις από τόσους κήπους
και να μη γνωρίσεις την Άνοιξη.
Να περάσεις από τόσα σπίτια
και να σε κερδίσουν οι δρόμοι.

Πες μου πως γίνεται
να περάσεις μέσα από τόσες καρδιές
και να μείνεις μόνος.
Να διασχίσεις τόσες θάλασσες
και ένα δάκρυ φευγαλέο
να σε πνίξει.