Η πόρτα

Το πρόβλημα δεν ήταν ότι η πόρτα
δεν άνοιγε.
Ήταν ότι είχε χαλάσει εκείνος 
ο μηχανισμός της συνεύρεσης.
Αδύναμα εσύ την τράβαγες για να βγεις,
ανόρεχτα εγώ την έσπρωχνα για να μπω,
δικαιολογημένα η πόρτα δεν άνοιξε.
Κι έτσι,
με την αξιοπιστία της φυσικής έλξης
στην κατώτερη στάθμη της
τα παρατήσαμε.
Κάποτε όμως η πόρτα άνοιξε
από μόνη της.
Μόνο που τότε,
είχες ξεχάσει την αιτία που ήθελες να βγεις
κι εγώ είχα χάσει το κίνητρο 
που ήθελα να μπω.
Είχε σπάσει το κλειδί της επιθυμίας
γιατί είχε χαθεί η γοητεία της αντίστασης
μιας ανυποχώρητης πόρτας.

Ντυμένα βιβλία σελίδες γυμνές

Έρωτα μην επιμένεις.
Η σφραγισμένη πόρτα
δε θ' ανοίξει.
Τα παράθυρα είναι σκοτεινά.
Τα δωμάτια της καρδιάς έχουν αδειάσει.
Ο παράδεισος της Εύας είναι το θέρετρο
ενός αδιάφορου Αδάμ που ονειρεύεται
φίδια.

Αν αύριο

Αν αύριο φύγεις,
κοίταξε να πας όσο μπορείς
μακρύτερα.
Να μην έχουμε να μοιραστούμε
τον ίδιο αέρα
τον ίδιο ουρανό.
Να ζήσουμε ξεχωριστούς χειμώνες.
Ν' απόκλείσεις στους δρόμους
της επιστροφής τον γυρισμό σου
ώστε να μην αφήσεις στο λάθος
περιθώρια να επανορθώσει.

Αν αύριο φύγεις,
να μη ξεχάσεις να πάρεις μαζί σου
ό τι απόμεινε.

Το ημερολόγιο μιας διαδρομής

Άνοιξη.
Ο ήχος της ευτυχίας.
Καλοκαίρι.
Χαρμόσυνοι ψίθυροι γέλια χρωμάτων.
Φθινόπωρο.
Το δάκρυ των αναμνήσεων.
Χειμώνας.
Το περιθώριο μιας αναμονής.

ΟΧΙ

Το όχι δεν είναι απλώς μια άρνηση.
Είναι ο φραγμός ενός ελεύθερου
δρόμου.
Αλλάζει κατευθύνσεις 
ορίζει καινούργιους προορισμούς.
Το όχι
σφραγίζει όνειρα
καταργεί μοσχομυρωδιές και χρώματα
απαγορεύει το πλησίασμα της μέλασσας
στον ανθό.

Αν το πει άντρας,
είναι η σκιά μιας ασθένειας.
Αν το πει γυναίκα,
είναι μια κίνηση επιθανάτια
με νόημα.

Κόκκινες σταγόνες

Κι αν ακόμα έφυγες
ακολουθώντας τους αιώνες που πέρασαν
εμείς
θα ξανά βρεθούμε στο άπειρο
σαν δυο κόκκινα χρώματα που εξουσίαζαν
τις βελούδινες νύχτες.
Κι εκεί στην άκρη του χάους
θα ξανά παιχτεί το αριστούργημα
των ερωτικών συναντήσεων
...με το άλφα το ωμέγα
και με το μηδέν.

από την συλλογή ((τα ερωτικά)) 1998
εκδόσεις Ευκλείδης.

Όταν σταματούσαν τα κύματα

Απόμεροι δρόμοι χλωμά μολυσμένα κορμιά.
Τον εαυτό μου ρώτησα να πει αν τα θυμάται
Πόσο του κόστισε εκείνης της νιότης η ζημιά
Κι αυτός τα μάτια έκλεισε κι έκανε πως κοιμάται.

Υπόγεια βρόμικα μούχλα καπνοί και σήψη.
Η είσοδος ελεύθερη μη το σκεφτείς κατέβα
Κι απάντησε ειλικρινά πες μου τι σου 'χει λείψει
--Ο σκοτεινός παράδεισος και μια ντυμένη Εύα--

Πόλεις θολές σπίτια νεκρά χαράματα μαύρα.
Λιμάνια που αγάπησες όνειρα σκοτωμένα
Κάτω στους φάρους της Ντι Σεμ με την δική σου αύρα
Ξεσήκωνες τα πάθη σου και σκότωνες εμένα.

Υγρά πρωινά ανεκπλήρωτες προσδοκίες
Θα περιμένω φώναζε θα σ' αγαπώ για πάντα.
Χάθηκαν οι αγάπες μας κι έμειναν οι κακίες
σ' ένα δωμάτιο ζωής με αριθμό τριάντα.

Το τραγούδι ενός θίασου

Να με περιμένεις
ήταν οι τελευταίες λέξεις που άκουσα
από σένανε μπαμπά.
Κι ύστερα, άνοιξε μια πόρτα την αγκαλιά της
κι από τα μάτια μου χάθηκες.

Από τότε,
στο πλάγιο φως μιας συννεφιασμένης ημέρας
μετράω τις απόκρημνες ώρες μιας φιλεύσπλαχνης
μοναξιάς.
Το σπίτι γέμισε  με τα δικά σου φθινόπωρα μπαμπά.
Οι ρωγμές στους τοίχους μοιάζουν με φωτογραφίες
σχισμένες που δείχνουν διαφορετικά μονοπάτια.
Γδύθηκαν της ψυχής μου τα δέντρα μπαμπά
και ανυπεράσπιστα  παραδόθηκαν στα άπονα ξεροβόρια
που άφησε πίσω της η φυγή σου

Μάθε,
πως έχω πάψει ν' αφουγκράζομαι
τον αέρα που έρχεται απ' τα βουνά.
Αδιαφορώ ολότελα για τις θάλασσες που μου μιλάνε
για κύματα.
Ω! για τα δικά μου βάσανα 
πόσο ωραία λικνίζεται 
στου κόσμου τους εξώστες η μαμά.
Για τα δικά σου ξημερώματα  πόσο αθόρυβα
απουσιάζεις από τον τρύγο 
των ονείρων μου μπαμπά.

Μάθε,
πως αρνούμαι να μεγαλώσω.
Είμαι εδώ
μπροστά στο φτωχικό μας κατώφλι.
Και με τα μάτια στυλωμένα στην δημοσιά
περιμένω την επιστροφή σου μπαμπά
για να σε ρωτήσω:
Όταν χωρίζουν τα βουνά
προς τα που κατρακυλούν  
οι πέτρες.

To δάκρυ

Πες μου πως γίνεται
να περάσεις από τόσους κήπους
και να μη γνωρίσεις την Άνοιξη.
Να περάσεις από τόσα σπίτια
και να σε κερδίσουν οι δρόμοι.

Πες μου πως γίνεται
να περάσεις μέσα από τόσες καρδιές
και να μείνεις μόνος.
Να διασχίσεις τόσες θάλασσες
και ένα δάκρυ φευγαλέο
να σε πνίξει.

Ανύπαρκτοι δρόμοι

...Κι ύστερα,
πέρασε από πάνω σου η σιωπή,
ο φόβος.
Η νύχτα ήρθε για να σε πετάξει
στο δρόμο.
Ω, δεν υπάρχει τίποτα πιο τραγικό από το
να πηγαίνεις χωρίς να ξέρεις που
και να φτάνεις εκεί
που δεν υπάρχει κανένας λόγος
να βρίσκεσαι.

Η κληρονομιά

Πες της το:
Για να θυμηθεί 
κάτω από τις εκρήξεις της Άνοιξης ποιος
την περίμενε
με απλωμένα τα δίχτυα της ζεστής αγκαλιάς.

Πες της το:
Για να θυμηθεί πόσους χαρταετούς έσπασα
προσπαθώντας να φέρω μέσα στα χέρια της
τον Αύγουστο.
Ποιος την απομάκρυνε από τα ημερολόγια
της πλήξης όταν απελπισμένα έψαχνε
για ηλιόλουστες Κυριακές.

Πες της το:
για να θυμηθεί πόσα τετράγωνα διέσχισα
πόσα μυστήρια προσπέρασα
πόσες αμαρτίες αψήφισα
για να μεταγγίσω στις φλέβες της
το θαλασσί
 για να συγκρατήσω τον Ζέφυρο στην ανάσα της.

Πες της το: 
Πως στα άδυτα της καρδιάς
έχω φυλάξει  το ερωτικό προσκλητήριο
μιας χειμωνιάτικης νύχτας
και την κληρονομιά μιας παρένθεσης. 
..............................................................
Οι πράσινες μύγες που θα την επισκεφτούν
θα είναι ανίκητες.

Γράμμα στην πατρίδα

Όταν σ' αφήσει
ο δρόμος της δίψας σου να φτάσεις
όταν η τύχη σου
ανοίξει την πόρτα για να δεις
μέτρα το κέρδος
της χαράς και τι μπορεί να χάσεις
και χτίσε ένα
πέρασμα αν χρειαστεί να βγεις.

Και πριν διαλέξεις την καρέκλα της αγάπης
δες αν σε διάλεξε κι αυτή
και μάθε πως όσα δεν μπορούν να δουν τα μάτια
μπορεί να το ακούσει ένα αφτί.

Και πάντα να είσαι 
έτοιμη να κάνεις μια στροφή
να μη δεχτείς 
υποταγές μη σκύψεις το κεφάλι
για να 'σαι 
πάντα ελεύθερη έχεις ανατραφεί
εσύ ποτέ
δεν λύγισες γονάτισαν οι άλλοι.

Από το σπίτι μας

Ό,τι απόμεινε από το σπίτι μας
είναι η μοσχοβολιά της πρώτης
ημέρας που ήρθες
και το αποτύπωμα της τελευταίας
που έφυγες.
Τώρα όλοι οι φίλοι μου λένε
πως έζησαν.
Το ερώτημα είναι
τί έζησαν.

Έρωτας

Τρέχει ο κόσμος βιάζεται.
Όπως όλα, έτσι κι αυτός
τον βλέπω  να 'ρχεται 
σε σένα.
Ω, δε μπορεί αγάπη μου αυτός ο κόσμος
 κάπου αλλού
να τρέχει
να πηγαίνει.

Τα ρούχα της Δευτέρας

Με μια μουτζουρωμένη καθημερινότητα
δεν έχουν καμιά τύχη
τα καθαρά σιδερωμένα ρούχα 
της Δευτέρας.

Αναδρομή

...Το βράδυ εκείνο,
πέρασα έξω από το σπίτι σου
αφήνοντας τα βήματα μου να σταματήσουν
στου δρόμου την γωνιά.
Μεσάνυχτα περασμένα
δεν υπήρχε λόγος ν' ανοίξω διάλογο
με το περιθώριο μιας αυταπάτης.
Είχαν από καιρό ξοδευτεί τα τριάντα 
αργύρια μιας τραγωδίας.
Κι ύστερα,
ύστερα φοβήθηκα.
Υπήρχε κίνδυνος να ξυπνήσεις
από ένα σκυλί που αλυχτούσε επίμονα
από ένα παντζούρι που χτυπούσε
απ' τον αέρα.
Δεν ήθελα να με δεις
για να μη πιστέψεις ότι ήρθα
για σένα.
Η αλήθεια ήταν ότι είχα έρθει
για μένα.

Ομολογία

Αν δεν ερχόσουν
δε θα γνώριζα την θέση μου
στον κόσμο.
Αν δεν μου μίλαγες
δεν θα είχα ακούσει τους ήχους 
της ζωής.
Αν δεν μου κράταγες το χέρι
δεν θα είχα ανακαλύψει
τον εαυτό μου.
Ήλιε μου άφαντε
σ' ευχαριστώ.

Χωρίς τίτλο

Μ 'αρέσει να μιλάω
 στις βροχές για σένα.
Να τους περιγράφω με τι ευκολία
άφηνες να με πνίγουν τις νύχτες
 τα δάκρυα.

Χωρίς τίτλο

Αρκετά μιλήσαμε για την λάμψη
του χθες. 
Αρκετά ονειρευτήκαμε το αύριο.
Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε
για το σήμερα.
Πεσ μου:
ΕΛΛΑΔΑ που είσαι;

Χωρίς τίτλο

Χαλάστρα κι αυτή!
Να σ' έχω... πάνω στο κρεβάτι μου
και να σπάσει ο σουμιές
να σπάσει ο κόσμος 
να σπάσουν τα όνειρα
μιας ιδανικής απόδρασης.

Ανθρώπινα ποτάμια

Άκου,
τώρα που θα πας στο εμποριό
πάρε αν θες για μένα μία γόμα.
Θέλω να σβήσω εκείνους τους καιρούς
που μου 'γραφες:
Εγώ για σένα μόνο,
και... τέλειωνες βάζοντας 
πάντα κόμμα.

Χωρίς τίτλο

Ό τι έγινε, 
έγινε εκεί στον προθάλαμο 
της καρδιάς.
Πιο πέρα δε προχώρησε το μαχαίρι.
Δεν ήταν αναγκαίο να φτάσει
βαθύτερα.

Του φεγγαριού

Σαν θα περνάς την πόρτα της
φεγγάρι μου θυμήσου
πόσες βραδιές περάσαμε
εγώ κι αυτή μαζί σου.

Σε όλους εσας που με διαβάζετε
σε οποιαδήποτε γωνία του κόσμου.

Ένα τραγούδι Ελληνικό
του αγαπημένου Π. Θαλασσινού.

Καλημέρα

Χθες το βράδυ,
θα μπορούσα να ψαχουλέψω το στήθος σου
μα δε το θέλησα.

Θα μπορούσα ν' ανοίξω την πιο μικρή σου
φλέβα και ανεπαίσθητα
 να εισχωρήσω
 στο αίμα σου στήνοντας ανενόχλητος
την αυτοκρατορία μου.
Μα δε το προσπάθησα.

Θα μπορούσα ν' αφουγκραστώ
τους παλμούς της καρδιάς σου.
Μα την αγνόησα.

Χθες το βράδυ,
αυτό που ήθελα, ήταν να περάσω από τις πιο
ασυνήθιστες περιοχές του κορμιού σου
Με σκοπό να καταλήξω στο σημείο
εκείνο,
που κάποτε συνάντησα τον ήλιο.
Και να πω ύστερα από τόσα χρόνια 
στον κόσμο,
την καλημέρα που του χρωστούσα.