Το γράμμα του καιρού

...Κι ένα πρωί,
άφησε στην πόρτα ένα γράμμα 
ο ταχυδρόμος.
Αποστολέας ήταν ο καιρός κι η κοσμοχαλασιά
ο παραλήπτης.
Θυμάμαι την Μαριγούλα που το κράταγε 
στα χέρια της και μας κοιτούσε στα μάτια
έναν- έναν.
Αναρωτηθήκαμε σε ποιον ν' ανήκει.
Ύστερα από πολλή περίσκεψη αποφασίσαμε
να μην ανοίξουμε τον φάκελο.
Ήταν ωραία τα χρόνια εκείνα που ζούσαμε
γιατί να φέρουμε στο σπίτι μας την καταιγίδα.
Στο τέλος το πήρε η Θεανώ και με μια καρφίτσα
το κάρφωσε πίσω από την πόρτα της κουζίνας.
Πέρασαν τριάντα χρόνια.
Στο μεταξύ είχε πεθάνει ο πατέρας.
Φόραγε μαύρα η μητέρα.
Τη θυμάμαι να κάθεται αμίλητη τ' απόβραδα
πίσω απ' το παράθυρο και να κοιτάζει τον δρόμο
χωρίς να βλέπει τίποτα.
Ο Θάνος είχε φύγει στα καράβια κι έκτοτε,
νέα του δε μάθαμε ποτέ.
Η Μαριγούλα πήγε υπηρέτρια σ'έναν μακρινό 
συγγενή στην Σαλονίκη.
Η Θεανώ μπήκε σ' ένα τρένο για να την καταπιεί
ένα γερμανικό εργοστάσιο. 
Εγώ παντρεύτηκα την φυματίωση κι έμπαινα
κι έβγαινα στην Σωτηρία.
Ο Σώτος φίλησε την μητέρα κι έφυγε
να δουλέψει στ' ανθρακωρυχεία του Βελγίου.
Μάθαμε πως έχασε το πόδι του και λίγο
αργότερα τη ζωή του.
Μια μέρα μ' επισκέφτηκε ο Χάρης.
Κάθισε δίπλα μου κι εγώ του έπιασα το χέρι.
Μου είπε πως το σπίτι χρειαζόταν βάψιμο
και πως η μάνα ανήμπορη πια είχε πέσει
στο κρεββάτι.
Έξι παιδιά στο σπίτι και είχε απομείνει ένα.
Το γράμμα του καιρού εξακολουθούσε
να κρέμεται πίσω από την πόρτα της κουζίνας.
Το είχαμε διαβάσει όλοι
κι ας ήταν τριάντα χρόνια σφραγισμένο.