Ο ξεσηκωμός

Εμπρός,
σήκω όρθιος.
Έχει έρθει η ώρα του μεγάλου 
ξεσηκωμού.
Σήκω όρθιος κι έλα να συναντηθούμε
εδώ.
Ανάμεσα στα δέντρα, στα πουλιά
και στα τρεχούμενα νερά.
Εσύ θα εγκαταλείψεις το σπίτι σου
κι εγώ,
τα ζεστά χέρια των παιδιών
γιατί εκεί είναι ο κόσμος
ο δικός μου.

Σε σένα το λέω:
Σήκω όρθιος
και τρέξε στις ανεμώνες των λιβαδιών
να βρεις τον ποιητή σου
και πλύσου με το χνούδι του
και μπες μες την ορμή του.
Άφησε τον να σου δείξει
την προίκα σου που την πρόσφεραν
να την χαρούνε ξένοι.

Σε σένα το λέω:
Σε σένα με το χλωμό πρόσωπο
και τα ονειροπόλα μάτια.
Δες:
Η μάζα της οικουμένης σε κοιτάζει
ειρωνικά κι εσύ απολαμβάνεις
το ραχάτι.
Δες:
Ήρθαν και γέμισαν το σπίτι σου
με άδειες καρέκλες
κι εσύ με μάτια κλειστά,
διαβάζεις εφημερίδες γκρίζες.

Δες:
Οι τοπογράφοι των γκρεμών
παραμονεύουν.
Γονείς,
μυριάδες γονείς, κοτσάνια ξερά
που έχουν χάσει τις ρώγες τους.
Λυπήσου τα μεστωμένα σου νιάτα
κι έλα εδώ ν'ακούσεις το τραγούδι
του ποιητή που άλλο δεν είναι,
από το να τρίζει τα δόντια του.

Δες:
Εκεί έξω,
είναι ένα δέντρο που στη μέση
του φθινοπώρου,
ατενίζει ορίζοντες
περιμένοντας μάταια
να γυρίσουν τα φύλλα του.
Αν θες,
να ξαν' ακούσεις ποτάμια να τραγουδούν,
κύματα δικά σου να χορεύουν,
έλα και στάξε ιδρώτα και αίμα στο ποτήρι
των ονείρων σου.

Το ξέρω:
Δε θα 'ρθεις ανθέ μου
δε θα σηκωθείς.
Δε θα σμίξεις ποτέ με την πίστη
του Σολωμού, με την οργή του Κάλβου.
Κι έχει έρθει η ώρα του μεγάλου ξεσηκωμού.

Ο ξεσηκωμός
δε θα ΄ρθει.