Γράμμα προς τους Γότθους

Είναι πολύ λίγη η λάσπη σας
για τόσο λευκά μάρμαρα.
Είναι πολύ ανήθικο το σχέδιο σας
για ένα τόσο ηθικό υπόβαθρο.
Είναι πολύ λίγα τα λεφτά σας
για έναν τέτοιο φόνο.
Είναι πολύ αδύναμα τα βέλη σας
για να τσακίσουν τη μικρή φτερούγα
που σήκωσε τον κόσμο!

Υπόσχεση

Τί ζητάω εγώ εδώ
στις μπίντες του λιμανιού
με μάτια υγρά από την αλμύρα
και τ' αγνάντι.
Τί περιμένω άσκοπα ανάμεσα σ' αυτούς
που περιμένουν
μπερδεύοντας τους αποχαιρετισμούς
με τα καλωσορίσματα 
τις ξένες αγκαλιές με τη δική σου.
Έλα μνήμη εσύ και πες μου
τί θέλω εγώ εδώ
πλάι σε καράβια που μποτζάρουν κατάκοπα
και διάλογο μάταιο ανοίγω με κύματα 
που παφλάζουν θυμωμένα.
Τί ζητάω εγώ εδώ
όταν ερημώνουν οι αποβάθρες.
Όταν σβήνουν τα φώτα του λιμανιού
κι όλα η σιωπή της νύχτας τα σκεπάζει,
εγώ γιατί επιμένω
κι έχω αντίθετη άποψη.

Χωρίς τίτλο

Όταν είπες πως δε θα ξανά 'ρθεις
ολόγυρά μου ράγισε η γη.
Ράγισαν τα τζάμια της πόλης.
Ακόμα και το ποτήρι στο χέρι μου
με το κόκκινο κρασί.
Μόνο η καρδιά μου δε ράγισε.
Εκείνη... την άφησα
να αιμορραγήσει.

Ανοιξιάτικο πρωινό

Έλα, άνοιξε τις πόρτες και τα παράθυρα
μοσχομυρίζει ο ασβέστης ο δυόσμος
και τ' αγιόκλημα.
Άκου! Έξω στον δρόμο κάποιος τραγουδάει.
Ξυπνάει η Κοκκινιά και τα όνειρα τρέχουν
να πιάσουν δουλειά.
Χαμογέλα, κι έλα στάσου εδώ στο πλάι μου
να ξεκινήσει η μέρα με τη φλόγα του φιλιού σου
και με τη γεύση του φρέσκου καφέ στα χείλη,
ν' ανάψω το πρώτο μου τσιγάρο.

Γη φλεγόμενη βάτος

Θεέ μου λυπήσουμε
και διώξε με απ'τον παράδεισό Σου!
Ο μαύρος χειμώνας με γονάτισε
στέγνωσαν τα δάκρυα κι  άλλα δεν έχω πια
για να πληρώσω
την ακριβή Άνοιξη.

ΤΥΨΕΙΣ

Σου 'λεγα ευχαριστώ
γιατί με το χάδι σου 
θρυμμάτιζες τη μοναξιά μου.
Γιατί αρκούσε η σκιά σου
για να 'δω δρόμους άγνωστους
απέραντους και γαλάζιους.

Σου 'λεγα ευχαριστώ
γιατί η αγάπη σου
με πήγε σε πολιτείες μακρινές
και ανήκουστες.
Γιατί έντυνες τα όνειρά μου
με τα δικά σου βελουδένια
πουκάμισα.

Σου 'λεγα ευχαριστώ
γιατί με τα λόγια σου
μου άνοιγες τα παράθυρα
στις θάλασσες και στα λιοπύρια.
Γιατί πρόσταζες τους Κορυδαλλούς
τα μεσημέρια να σιγοτραγουδούν
για μένα στον ύπνο μου.

Και ίσως γι' αυτό
αισθάνομαι τώρα τόσο άδειος
τόσο μικρός και ασήμαντος.
Γιατί ό,τι μου έδωσες
σου το ανταπέδωσα
με μία λέξη...
τυπική, καθημερινή
και χιλιοειπωμένη.

Το τραγούδι του δρόμου

Αν δεν χάθηκα,
ήταν γιατί έβλεπα το λίγο για πολύ
και στο καθόλου
ένιωθα πως είχα κάτι.
Μάζευα λούλουδα
εκεί που έσταζαν χολή.
κι όπου το μίσος έσπερναν
το θέριζα αγάπη.

Το ξένο καλοκαίρι

Έρχεται στη πατρίδα μας

το καλοκαίρι των άλλων!

Κι εμείς ετοιμαζόμαστε να σπείρουμε

τα σπαρτά τους, 

να προϋπαντήσουμε τα μελτέμια τους,

κι αν σταθούμε τυχεροί,

από κάποιο τυχαίο περίσσευμα, 

να δοκιμάσουμε τα κόκκινα

σταφύλια τους.

Δώρο Θεού

Ήταν δώρο Θεού
το κρυφτό του φεγγαριού 
με τα σύννεφα.
Το πάθος και η δίψα του.
οι καφτές λαχανιασμένες  ανάσες
στα στεγνά χείλη.
Ήταν δώρο Θεού
οι ερωτοτροπίες του κήπου
με τις μυρωδιές του.
Η συγχορδία των γρύλων.
Οι μυστικές ώρες που χάρισαν
την εξαίσια νύχτα!

Η στροφή του τέλους

Ω, τι λυπηρό
να σε βλέπω να φεύγεις
κάτω από έναν βροχερό ουρανό
αφήνοντας ένα τσουβάλι ώρες
να συντρίψουν έντεκα χρόνια.

Xωρίς τίτλο

Ο,τι είδα,
είχε τη μυρωδιά της ομίχλης.
Ότι  άκουσα,
ήταν ήχοι από μισόλογα.
Όπου κι αν πήγα,
όπου κι αν έφτασα,
τα όρια δε ξεπέρασαν την εξώπορτα
της αυλής.
Μέχρι που ήρθες εσύ!
Όχι ότι κάτι άλλαξε στον κόσμο,
αλλά ο κόσμος άλλαξε!

Οι ώρες

Οι ώρες που ξοδέψαμε
στις φλόγες του έρωτα 
μας αγάπησαν!
Κι όταν εκείνη η λέσχη των χρωμάτων
μας έδιωξε,
εκείνες σιωπηλά μας ακολούθησαν.
Από τότε,
σε κάθε εικοσιτετράωρο,
υπάρχει ένα κενό
που κάνει τον χρόνο να ριγεί
και την αιωνιότητα να τρικλίζει.

Χαμένα καλοκαίρια

Σου είπα τρέξε να σε πιάσω
κι έτρεξες και χάθηκες
πίσω από τα στάχυα και τις θημωνιές.
Από τότε,
όλα τα καλοκαίρια τελειώνουν
πίσω από ένα κόκκινο πουκάμισο.
Μην ξανά 'ρθεις,
στον τόπο τούτον τον ξανθό,
ο κόσμος ήρθε και σκοτώθηκε.