Το εισιτήριο

Δεν είναι που έφυγες.
Είναι που αυτή η καταραμένη συνήθεια,
με βγάζει τα κρύα σούρουπα στο κατώφλι
ν' αγναντεύω όπως τότε πέρα στη δημοσιά
τον ερχομό σου.
Είναι που αν τρέξω,
δε θα 'χω ποιον να προϋπαντήσω.
Είναι που χωρίς αποδέκτη,
τ' αγαπημένα λόγια που θα πω,
θα πέσουν κατάπληκτα στο χώμα.
Στον έρημο δρόμο.
Κι' είναι βαριά.
Είναι ασήκωτα να τα γυρίσω
γεμάτα από τραύματα
στο άδειο σπίτι.