Μιά μάνα στο λιμάνι

Είχε σταθεί μονάχη πλάι στο κύμα
κι ανέμιζε το μαύρο μαντήλι της,
ακόμη κι όταν το πλοίο πίσω
 από τη γραμμή του ορίζοντα χάθηκε.
Της είχε πάρει τ'ολόγιομο φεγγάρι
που τόσα χρόνια κράταγε στην αγκαλιά της.
Ακόμα κι όταν οι πόνοι άρχισαν
να ταλαντεύουν το σώμα της,
εκείνη κρατώντας το σφιχτά στο χέρι,
συνέχιζε να τ'ανεμίζει.
Να μου το προσέχεις ψιθύριζε. 
Να μου το προσέχεις.!

Και άντε τώρα να γυρίσει στο σπίτι.
Στην έρημη αυλή
στο άδειο δωμάτιο.
Να παλέψει... με παιδικές φωνές,
με αναμνήσεις.