Φως

Είμαστε όλοι νεκροί.
Το νου σας όμως!
Αν κάποια μέρα ξυπνήσουμε
θα στάξει πάνω κεφάλια σας ΦΩΣ!
Και λόγος Ελληνικός θ'ακουστεί
και θα σας εκπολιτίσει
και πάλι.

Τελευταίο γράμμα

Σ' ευχαριστώ!
Με πότισες με το αρχιπέλαγος
της αγάπης σου και ξεδίψασα.
Μα ήταν δεμένο το μέλλον μου
στις πλώρες και στα ξάρτια
των καραβιών.
Είναι λίγα τα ξέφωτα που έχω 
να θυμάμαι.
Κανένας Νοέμβρης δε θα με χαρίσει 
στα μάτια σου.
Θα πεθάνω εδώ, έχοντας στο πλάι μου
νύχτες υγρές, ανεκπλήρωτες υποσχέσεις
και άνεμο.

Ο έρωτας του ναυτικού

Πήρα το γράμμα σου στη ράδα της Σαγκάης
και μου'γραφες πως έχεις φτιάξει τη ζωή σου
λησμόνησες πως μπάρκαρα και ήταν μήνας Μάης
για να βουλιάξω μιά ζωή να σώσω τη δική σου.

Σήκωσε Μάνο άγκυρα και τράβα για τ'αλλού
σκούπισε  δάκρυα ζεστά και άναψε τσιγάρο
και κρύψε το ναυάγιο στα βάθη του μυαλού
ζωή που βγήκε στ'ανοιχτά έχει δικό της φάρο.

Ώρες καπνού, σιωπή, γκρίζες σκιές και θλίψη
γκρεμίστηκαν τα όνειρα χαμένοι κόποι
ο έρωτας του ναυτικού ποτέ δε θα του λείψει
εκείνο όμως που ποθεί, είναι μιά Πηνελόπη.

Τελευταία ελπίδα

Θάνατος το χάραμα δίχως προσδοκία 
η οργή στου άλλου τη χαρά και η αδικία.
Θάνατος οι αγέλες των βαρβάρων
στίγματα καταστροφής
το (ωχ αδερφέ) η άρνηση της σωτήριας
στροφής.
Θάνατος η βία στου κόσμου τα σχολεία
η σκέψη κέρδους κ'η έλλειψη χρόνου στη φιλία.
Θάνατος η ψεύτικη φινέτσα των κυρίων
το πέρασμα ζωής στην άρση των ορίων.
Θάνατος του κουρνιαχτού το βάρος, η ανία
τα άνανδρα λόγια της στιγμής στα καφενεία. 
Θάνατος το ύφος των γυναικών στις εκκλησίες
προσωρινά ευλαβικές της Κυριακής οσίες.
Θάνατος της νέας μόδας οι κακές συνήθειες 
των κυβερνώντων  οι διατεταγμένες ευπείθειες.
Θάνατος το άχρωμο, της μοναξιάς του πλήθους
Η απονιά, το φονικό, ο θάνατος του ήθους.
Θάνατος στον κήπο του Θεού μας νίκησε η πλήξη
ποιος θα μας πει το<<σ'αγαπώ>>γιατί... μας έχει λείψει.

Μικροί εφιάλτες

Αυτό ήταν όλο.
Μιά άτυχη στιγμή
ένα γκρίζο λεπτό
μιά μαύρη ώρα.
Έλα, άνοιξε τώρα την πόρτα και φτιάξε καφέ.
Υπάρχει άπλετο φως στο ρούχο της ημέρας.

Χωρίς τίτλο

Πουλάω έγκυρα εισιτήρια αγάπης
στους έρημους δρόμους
των ανθρώπων
ενώ πλήθος απελπισμένων σκιών 
με προσπερνάει αδιάφορο.

Αργά

Είναι τόσο αργά,

που μόλις αναπνέει το ωραίο

κι όλα ρηχά και πρόχειρα

που δεν αξίζει να κοιτάξεις

έξω από το παράθυρο

τον κόσμο.

Πάνω από χαλάσματα

Δε κατόρθωσαν να ρίξουν τον τοίχο
που τους χώριζε.
Τον κράτησαν όρθιο γιατί έσπρωχναν
κ'οι δύο.
Ώσπου στο τέλος κάποιας μέρας,
εκείνος έπεσε από μόνος του.
Δε βρέθηκε χρόνος για συστάσεις
και για χαριεντίσματα.
Μόνο περίσκεψη πάνω από τα χαλάσματα
και προβληματισμός
για το πώς θα τον ξαναχτίσουν ανέξοδα.

Χωρίς τίτλο

Αν τούτο το παράθυρο
που μου δείχνει τον κόσμο
μου λέει την αλήθεια,
τότε ζητείται Θεός!
Επιμελής και φιλεύσπλαχνος! 

Μιά μάνα στο λιμάνι

Είχε σταθεί μονάχη πλάι στο κύμα
κι ανέμιζε το μαύρο μαντήλι της,
ακόμη κι όταν το πλοίο πίσω
 από τη γραμμή του ορίζοντα χάθηκε.
Της είχε πάρει τ'ολόγιομο φεγγάρι
που τόσα χρόνια κράταγε στην αγκαλιά της.
Ακόμα κι όταν οι πόνοι άρχισαν
να ταλαντεύουν το σώμα της,
εκείνη κρατώντας το σφιχτά στο χέρι,
συνέχιζε να τ'ανεμίζει.
Να μου το προσέχεις ψιθύριζε. 
Να μου το προσέχεις.!

Και άντε τώρα να γυρίσει στο σπίτι.
Στην έρημη αυλή
στο άδειο δωμάτιο.
Να παλέψει... με παιδικές φωνές,
με αναμνήσεις.

Χωρίς τίτλο

Σ'αγαπώ!
όπως αγαπώ τα χρυσαφένια στάχυα
που ολημερίς θερίζω τραγουδώντας
στ'απέραντα Αυγουστιάτικα χωράφια
της καρδιάς μου.

Φτερουγίσματα

Γκρίζο μαύρο φουστανάκι 
μουσκεμένο από λυγμούς
σ'ένα τόσο δα πανάκι
ζωγραφίζω κεραυνούς.

-----------------------------------
Πάταγα σε μια λεξούλα
ήταν η γοργόνα μου 
φυλαχτό και σημαιούλα 
στον σκληρό αγώνα μου.

-------------------------------------

Είχα μέσα μου μιά φλόγα
κι έγινα ταξιδευτής
της αγάπης οδοιπόρος
του γαλάζιου ονειρευτής. 
--------------------------------------
Οι σειρήνες της απάτης
μη σου πάρουνε το νου
η αλήθεια είναι μία:
το γαλάζιο τ' ουρανού.

---------------------------------------

Έτρεχα και τραγουδούσα
στου γιαλού τα κύματα
και τον χρόνο προσπερνούσα
με μεγάλα βήματα.

---------------------------------------

όσα είδα και δεν είδες
κάποια νύχτα θα σου πω
κι αν στο κόσμο νιώσεις μόνη
μη φοβάσαι σ' αγαπώ.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Από τις παλιές περιπλανήσεις

Της είπα: θα γυρίσω κάποια μέρα να σε πάρω
με κοίταξε παράξενα και γέλασε θλιμμένα
πέρασαν χρόνια γέρασα και στα κρυφά σαλπάρω
με πλώρη για τη Σάντα Φε να βγω στα περασμένα.

Και σαν σφυρίξω τρεις φορές στο Ρίο ντε λα πλάτα
να τρέξω σαν την αστραπή στα μαγαζιά της θλίψης
και να φωνάξω ν' ακουστεί ως την πλατεία Γιάνλτα
πως ήρθε κάποιος που 'ταζε και τώρα έχει τύψεις.

Σε μιά γωνιά του καφενέ βαρύς πικρός με σκέψεις
νιότη που τα 'χες εύκολα ψάξε να βρεις το λάθος
το όνειρο που το 'κρυψες πες μου να με πλανέψεις
και ρίξε συ τις ενοχές στου ναυτικού το πάθος.

Αβυσσος

Ξαφνικά είπες θα φύγω
τ'όνειρό σου είναι λίγο
για τα μέτρα μου.
Στης αγάπης το κονάκι 
έσπασε σαν καλαμάκι 
η φαρέτρα μου.

Πόσο εύκολα μου είπες
κι έγιναν τα γέλια λύπες
(σε βαρέθηκα).
Σε μιά τάφρο με λιοντάρια
και με σκοτεινά φεγγάρια
μόνος βρέθηκα.

Είμαι 'γω η κάποιος άλλος
θαλασσόλυκος μεγάλος 
που αγάπησε
και στο κύμα της αγάπης
με το πλοίο της απάτης
εναυάγησε.

Πάλεψα να σε κερδίσω
νέους κόσμους να σου χτίσω
με παράδεισο
μα της κόλασης παλάτια
είδα στα ψυχρά σου μάτια
και την άβυσσο.

Ο πότης

Έπινε...έπινε τόσο πολύ,που μια μέρα
σταμάτησε η καρδιά του.
Είχε χαλάσει το αίμα στις φλέβες του.
Είχαν καεί τα σωθικά του.
Το ιατρικό ανακοινωθέν σύντομο
και αποκαλυπτικό:
Απεβίωσε μην αντέχοντας τη μοναξιά
της νηφαλιότητας.

Χορός ονείρου

Μέθυσα με το καλοκαίρι που ήρθε
στην πόρτα μου.
Ντύθηκα με Αυγουστιάτικες νύχτες
και χόρεψα βάζοντας φωτιά
σε μιά ζωή στάσιμη.
Άφησα να με κάψουν λιοπύρια ερωτικά,
χρώματα κόκκινα, λόγια φλογερά.
Γέμισα τον κόσμο με απομεσήμερα
καυτής ανάσας, πανσέλινα παράθυρα,
πέλαγα, θάλασσες, τραγούδια μαγικά.

Μέχρι που κάποτε ξημέρωσε
στο άδειο δωμάτιο...
Δε φτάνει ένα φλιτζάνι καφές.
Δε φτάνει ένα τσιγάρο για να καταπιείς
τη γεύση του ονείρου.