Δεν υπάρχει κανένας εδώ.
που πήγαν τόσα γέλια δυνατά
τόσες χαρούμενες φωνές!
Ποιος ήρθε και γέμισε με τόσα κίτρινα 
φθινόπωρα τη ζωή σου;
Τα παιδιά έφυγαν βιαστικά για να βρουν
κι εκείνα, ό,τι εσύ έχασες.
οι αθώες ημέρες συννέφιασαν.
Τ' ανέμελα χρόνια ξεχάστηκαν.
Και τώρα δεν υπάρχει κανένας εδώ.
Σε ξεγέλασαν οι μεγάλες προσδοκίες.
Σε παρέσυραν τα βρόχινα όνειρα.
Μόνο η μοναξιά σε δικαίωσε, γεμίζοντας
τους τοίχους με φωτογραφίες αγαπημένων
που έφυγαν.
Κι εσύ με βλέμμα σκοτεινό να κοιτάς
ένα γυμνό καρφί που ανυπόμονα,
περιμένει τη δική σου.
από τη συλλογή(Σιωπηλές Φλυαρίες)