ΕΝΟΧΕΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ

Του είπες,
πως θα του χαρίσεις
όλα τα λουλούδια της καρδιάς σου.
Για τον κηπουρό του κήπου σου
κουβέντα!

ΧΩΡΙΣ ΔΑΚΡΥΑ

Μια μέρα θα γυρίσουμε όλοι
στα μέρη εκείνα που αγαπηθήκαμε.
Χωρίς δάκρυα.
Δε θα μας το επιτρέψει η αξιοπρέπεια
της ήττας.

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Συναντηθήκαμε μια φθινοπωριάτικη Κυριακή
στα δυτικά της πόλης.
Άκουσα τ' ανάλαφρα βήματά της
και ήταν σαν τον ίσκιο της βροχής
που πλησιάζει.
Μίλησε πρώτη.
Εγώ δε μίλησα. Τι να πω
σ'ένα μουσκεμένο λευκό μαντιλάκι;
Την αποχαιρέτισα σιωπηλά
περιμένοντας ανόρεχτα
τον ερχομό της Δευτέρας.

ΦΕΥΓΩ

Φεύγω, καράβια αλήτες
θα με πάρουν μαζί τους 
τη ζωή μου θα δέσω
στη μοιραία ζωή τους.

Φεύγω, με παίρνει το κύμα
νιώθω μέσα μου θλίψη 
η χροιά της φωνής σου
στις σιωπές θα μου λείψει.

Φεύγω, εδώ δε χωράνε 
τα δικά μου τα πάθη
τα πανιά μου ανοίγω
στων πελάγων τα βάθη.

Φεύγω και αφήνω σημάδι 
είναι αίμα στον τοίχο
θα μ' ακούς θα μιλάω
με τ' ανέμου τον ήχο.

Κι αν μια νύχτα ακούσεις
βήματα κουρασμένα
μην ανοίξεις την πόρτα
δε θα είν' από μένα.

AN

Αν ορφανέψει ένα παιδί στη Σομαλία
είναι δική μας υπόθεση.
Αν η εξουσία αλυσοδένει έναν επαναστάτη
στο Καράκας
είναι δική μας υπόθεση.
Αν μια πεινασμένη μάνα δεν έχει να θηλάσει 
το μωρό της στη Σιέρα Λεόνε
είναι δική μας υπόθεση.
Αν διώκεται από την εκκλησιαστική κοινωνία
ο ανακόλουθος
είναι δική μας υπόθεση.
Αν η παιδική εργασία είναι υποχρεωτική
στις Φιλιππίνες 
είναι δική μας υπόθεση.
Αν φιμώνεται η ελευθερία της έκφρασης
στο Αλγέρι
είναι δική μας υπόθεση.
Αν ο αδελφός μας δεν έχει τραπέζι
κι αν σ'ένα τραπέζι δεν υπάρχει ψωμί
είναι δική μας υπόθεση.
Αν λειτουργούν και αυξάνονται
τα μπορντέλα της Βηρυτού 
είναι δική μας υπόθεση.
Αν τα σχολεία εκεί κάτω στο Τσαντ
παραμένουν κλειστά
είναι δική μας υπόθεση.
Κι εμείς; 
Τι περιμένουμε εμείς;
Πότε θα σκύψουμε με αγάπη και φροντίδα
στο τραύμα του άλλου για να 'χει
η ζωή μας υπόθεση.  

Τα παιδικά μου χρόνια
τα πέρασα μπροστά σε χριστουγεννιάτικα
παράθυρα
καθώς χορτάτος ατένιζα το απόλυτο
τίποτα γύρω μου,
Εγώ έξω στην καπνοδόχο
κ'οι άλλοι στο τζάκι.
Εγώ στα ψίχουλα κ' οι άλλοι
στο καρβέλι.
Όταν οι άλλοι γλένταγαν
για να νικήσω το σκοτάδι
τραγουδούσα.
Οι αιμοπτύσεις ήρθαν αργότερα
σκοτώνοντας ακόμα και τη χαρά
μιας ηλιόλουστης μέρας.
Όταν ήμουν παιδί
κάποιοι μου έλεγαν πως είχα γεράσει
πρόωρα.
Ποτέ δεν τους απάντησα.
Ποτέ δεν έμαθαν πως είχα
πεθάνει γέρος.

από τη συλλογή (Σιωπηλές φλυαρίες)

Ο ΓΕΡΟΣ

Φύγε.
Άνοιξε την πόρτα και φύγε.
Και τρέξε ν'ακουμπήσεις τη δροσιά σου
στα στιβαρά μπράτσα των δέντρων.
Μην αφήνεις την Άνοιξη άδικα να περιμένει.

Φύγε κι άσε με μένα
κάτω απ' το βάρος της σκιάς του χρόνου
να ξεφτίζω.

Φύγε σου λέω
και πάψε νιάτα να ξοδεύεις
στη κορυφή του χειμώνα.
Έχω φορτωθεί τόσο πολύ παρελθόν
που θ'αρκούσε ακόμη και μια στιγμή
να καταστρέψει το μέλλον σου.

Ένα ανθρώπινο χέρι

Άκου,
έρχονται μαζί με τους βραδινούς ανέμους
οι λυγμοί του.
Είναι κάποιος πέρα εκεί
στην άλλη άκρη τ' ουρανού που δεν έχει
που να πάει.
Είναι κάποιος που δεν έχει σπίτι
να πλαγιάσει να ονειρευτεί.
Είναι ο αδελφός σου που μήτε τσόκαρο
δεν έχει να φορέσει.
Άκου,
αυτός που βογκάει εκεί πίσω από τα κίτρινα βουνά
είναι ο αδελφός σου.
Και δε θέλει να 'ρθει στο σπίτι σου.
Δε θέλει να σου πάρει τα ρούχα.
Δε θέλει να σου φάει το ψωμί.
Είναι όμως ο αδελφός σου που δεν τον άφησαν
να ζήσει σαν άνθρωπος.
Κι άλλο δεν θέλει τώρα δεν ζητά παρά μόνο
ένα χέρι ανθρώπινο.
Ένα ανθρώπινο χέρι που να ξέρει ν' αγγίζει
τα θαύματα.
Ένα ανθρώπινο χέρι. Ας είναι άσπρο μαύρο κίτρινο.
Αρκεί να είναι ένα ανθρώπινο χέρι που θα μπορεί
να το κρατήσει μέσα στο δικό του.
Και πάνω σ' αυτό
να πεθάνει με αξιοπρέπεια.

WALL STREET

Αφήστε τον.
Μη τον βασανίζετε.
Αφήστε τον μετέωρο και μπλεγμένο
στα μικρά του όνειρα.
Μη τον τρομάζετε.
Έχει κι αυτός ψυχή όπως <<εσείς>>.
Έχει δυο χέρια καθαρά σαν τα <<δικά σας>>.
Έχει κι αυτός δυο πόδια που τρέχουν
από τα χαράματα για να βγάλει το ψωμί του όπως<<εσείς>>.
Έχει κι αυτός δυο μάτια υγρά σαν τα <<δικά σας>>.
Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτός έχει ένα μικρό
άδειο πορτοφόλι
ενώ εσείς, έχετε τράπεζες.
Κοιτάξτε τον: Είναι κι αυτός άνθρωπος όπως <<εσείς>>.
Ξανά κοιτάξτε τον: Είναι ολόιδιος <<μ' εσάς>>.
Το ευτύχημα είναι ότι δεν σας μοιάζει.

Δεν υπάρχει κανένας εδώ.
που πήγαν τόσα γέλια δυνατά
τόσες χαρούμενες φωνές!
Ποιος ήρθε και γέμισε με τόσα κίτρινα 
φθινόπωρα τη ζωή σου;
Τα παιδιά έφυγαν βιαστικά για να βρουν
κι εκείνα, ό,τι εσύ έχασες.
οι αθώες ημέρες συννέφιασαν.
Τ' ανέμελα χρόνια ξεχάστηκαν.
Και τώρα δεν υπάρχει κανένας εδώ.
Σε ξεγέλασαν οι μεγάλες προσδοκίες.
Σε παρέσυραν τα βρόχινα όνειρα.
Μόνο η μοναξιά σε δικαίωσε, γεμίζοντας
τους τοίχους με φωτογραφίες αγαπημένων
που έφυγαν.
Κι εσύ με βλέμμα σκοτεινό να κοιτάς
ένα γυμνό καρφί που ανυπόμονα,
περιμένει τη δική σου.
από τη συλλογή(Σιωπηλές Φλυαρίες)