Της άγιας νύχτας

Με το πρώτο φως της αυγής,
άνοιξες αθόρυβα την πόρτα
κι έφυγες.
αφήνοντας πάνω στη βιασύνη σου
τ' όνειρο μοναχό του να μοιάζει,
σαν της άγιας νύχτας
περίσευμα.

Χωρις διεύθυνση

Δεν έχω όνομα.  
Δεν έχω διεύθυνση.
Μήτε χαρτιά που να δηλώνουν ποιος είμαι.
Ανήμπορος να προσμετρήσω τον χώρο
που καταλαμβάνω,αρέσκομαι σε φθινοπωρινούς 
περιπάτους, με τα χαρακτηριστικά  φυλακισμένου
που ψάχνει μετά μανίας την θύρα εξόδου.
Με μάτια που χόρτασαν το κενό 
της καθημερινότητας και μ' ένα μπουκέτο τραγούδια
καρφιτσωμένο στο περήφανο πέτο,
στέκω στης αβύσσου την άκρη αγέρωχος.
Αμετανόητα ονειροπόλος.
Πάσχων από λέξεις αβρές και γιορτινά ενθύμια
αγεροζώ  με τις αρετές και τα χαρίσματα των
προγενεστέρων  που επιτυχώς απέτυχαν
να ενταχθούν στο εφιαλτικό
παρά πέντε σας.

Όχι

Κι έπειτα είπες όχι,
Γύρισες πλευρό κι αποκοιμήθηκες.
Κι  εγώ απόμεινα με τα μάτια ανοιχτά
όλη νύχτα. να προσπαθώ να τρυπήσω 
το σκοτάδι που μου άφησες 
ν' απολαύσω, 

Τα χάρτινα

Ήταν χάρτινα τα λόγια σου
γι' αυτό πήραν τόσο εύκολα φωτιά,
Γεμίζοντας τον κόσμο μου
με στάχτη,