Θρήνος για τον Αλέξανδρο Παναγούλη

Την άνοιξη που λαχταρώ, θέλω να την κεντήσω
σε χίλια μύρια χρώματα, να μπω να περπατήσω

Να δω ημέρες χαρωπές, ευλογημένες μέρες 
να τρέχω και να τραγουδώ, σαν όλες τις μητέρες 

Η άνοιξή μου  όνειρο,κι ο ήλιος αργοσβήνει
μες τα σκοτάδια εγώ ζω, και σαν στοιχειό 'χω γίνει

Σπίτι δεν έχω για να μπω, ανθρώπους δε γνωρίζω
σκέψη κορμί στον άνεμο, και τίποτα δεν ορίζω

Τα μαύρα μου βαριά μαλλιά,άσπρισαν σ' ΄ένα βράδυ 
τα καλοκαίρια μίσεψαν  και περπατώ στον Άδη

Είχα παιδί κι αγνάντευα  τον κόσμο από πάνω 
είδα να μου το παίρνουνε,κι έβλεπα να το χάνω

Παίρνω το δρόμο τον πλατύ,βγαίνω στα καλντερίμια 
έχω τα μάτια μου θολά, και τη καρδιά συντρίμμια. 

Βήμα το βήμα το ζητώ, πόρτες χτυπώ ρωτάω
κάνω να τρέξω πίσω του, κι όλο παραπατάω

Γιε μου να βρω τον ίσκιο σου,στα περασμένα τρέχω 
μ'αίμα ζεστό και δάκρυα, τους δρόμους όλους βρέχω 

Παίρνω τις στράτες τις πικρές, παίρνω τις ανηφόρες 
Έχω μαζί μου αστραπές, και ώρες αιμοβόρες 

Σαν τον αγέρα με περνάς, σαν τον αγέρα φεύγεις 
στιγμές σε νιώθω πλάι μου κ'ύστερα μ' αλαργεύεις

Βγαίνω στους δρόμους του βοριά, με σπρώχνει τ' αεράκι
ανάβει σβήνει τ' όνειρο, σα να 'ναι φαναράκι

Δεν έχει ο κόσμος ξαστεριές, να βγω και ν'άνασάνω 
τις νύχτες όλες σε κρατώ μα τις αυγές σε χάνω 

Αλλάζει χρώμα ο ουρανός, κι η άνοιξη φουστάνι 
τρέχ' η φωνή μου να σε βρει, μα πουθενά δε φτάνει

Γιόκα μου πούν' τ' αχνάρια σου, πού βγαίνει αυτός ο δρόμος
κάθε μου βήμα και σεισμός, κάθε στροφή και τρόμος

Στης γης αυτής τα σύνορα, κάθομαι 'δω και κλαίω
γονάτισα στον πόνο μου, και μες το δάκρυ πλέω 

Με κυνηγούνε οι καιροί και σαν κλαδί λυγίζω 
τα μαύρα σύννεφα κοιτώ και ήλιους ζωγραφίζω

Ο κόσμος μου χαμήλωσε, χωρίς τ' ανάστημά σου
ψάχνω να βρω τον ίσκιο σου, να κοιμηθώ σιμά σου

Παιδί μου γίγαντα τρανέ, δε σε χωρούσε ο κόσμος
μαράθηκε ο κήπο μας βασιλικά και δυόσμος 

Κόσμε φτωχέ τραγούδησε, και διώξε τον καημό μου 
κάθε σταυρός στους ώμους μου δικός σου και δικός μου

Στενάξτε  φαράγγια και πλαγιές, κ' έρημα σταυροδρόμια
πουλάκια τ' αψηλού βουνού, της θάλασσας γλαρόνια

Θεριέψτε  κύματα βουβά, ποτάμια ξεχυθείτε 
και μ' ένα δάκρυ μου ζεστό, απόψε ενωθείτε 

Κράζουν κοράκια στα βουνά,σκυλιά στους δρόμους κλαίνε 
και μένα τα χειλάκια μου,σαν προσευχή το λένε:

Αγέρι μου κι αν κόπασες  στους ουρανούς θεριεύεις 
στους ουρανούς θ' απλώνεσαι και θα τους κυριεύεις.