Απορία

Δες:
 με τη δική σου φωνή 
ακούω τα όνειρά μου να μιλάνε.
Κι εσύ με τα δικά μου βήματα
τρέχεις να συναντήσεις την άνοιξη.
Πες μου αδελφέ μου πώς γίνεται
τόσο σκοτάδι να χωράει
ανάμεσά μας;

Δες:
 με το δικό σου χέρι
κρατάω το σφυρί
και γίνεται ο μόχθος μου 
της δούλεψης σου το αμόνι. 
Πες μου αδελφέ μου πώς γίνεται
 να διψάνε οι καρδιές μας
από αγάπη;

Δες:
με την ίδια λάσπη χτίσαμε δίπλα-δίπλα
τα σπίτια μας.
Και τα παιδιά μας βλέπουμε
μαζί να μεγαλώνουν.
Πες μου αδελφέ μου πώς γίνεται
στην ίδια αυλή  να 'χουμε χάσει
τον ίσκιο μας;



Κι αφού μαζί στην άγρια θάλασσα 
 παλεύουμε.
Μέσα στην βάρκα της ζωής
μαζί κωπηλατούμε.
Πες μου αδελφέ μου
 πες μου να χαρείς.
 πού έχουμε βουλιάξει;