Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Mυστικός διάλογος από τη συλλογή -Γυναίκα-

-Από τη στιγμή που μου είπαν ότι γύρισες
δύο φορές έπεσε ο ουρανός επάνω
στο κρεβάτι μου.
-Δεν ήρθα για να με δεχτείς, ήρθα για να
μ' αποφύγεις.
-Χύθηκε το φεγγάρι επάνω στα σεντόνια
και βάφτηκαν μ' αστέρια τα προσκέφαλα.
-Οι δρόμοι τελειώνουν και κανένας Σεπτέμβρης
δε διαφωνεί.
-Κάποτε γελούσες και γέμιζες την αυλή μας
με θάλασσα.
-Είναι δύσκολο να μου φέρεις τα χρόνια
που έχανα την ανάσα μου στα φιλιά σου.
-Θ' αρκεστώ στο νερό και στο ψωμί
φτάνει να πεις πως δε θα ξαναφύγεις.
-Τα όνειρα πεθαίνουν στις κρεβατοκάμαρες.
-Μάθε τη καρδιά σου να γιορτάζει
την επέτειο του πρώτου φιλιού.
-Απογυμνωμένη ζωή δίχως σκιρτήματα
και δίχως φαντασία με σκότωσαν.
Και μόνο που υπήρξες ερωμένη μου
άκουγα τις καμπάνες να χτυπάνε χαρμόσυνα.
-Τι να το κάνεις το γόητρο πλάι σε μια γυναίκα
με φόρεμα φτηνό.
-Ο κόσμος δε χτίστηκε με πούντρες.
-Κουράστηκα να με καταδιώκουν τα όνειρά σου
από χώρα σε χώρα. Θα είμαι καλύτερα εκεί
που οι γκρεμοί θα καραδοκούν το πέρασμά μου.
-Όταν έφυγες,
γεννήθηκε ένα παιδί μέσα μου που έκλαιγε
κάθε μεσημέρι.Άνοιξε τώρα αν θες τη κάνουλα
της καρδιάς σου και πες μου έναν λόγο,
που θα με κάνει να γελάσω.
-Για να δω τι έχεις στο πέτο σου;
-Μια χρυσοκέντητη ημερομηνία θανάτου
που πλησιάζει.
-Τι είναι αυτό που τρέχει έξω στο δρόμο
και κάνει τόσο θόρυβο;
-Τα λόγια που σου ψιθύριζα τις αμέτρητες
νύχτες που έλειπες.
-Άκου, από τα ουρλιαχτά του  ο άνεμος βράχνιασε
και πάει να κοπάσει.
-Οι πρόχειροι έρωτές σου, έβλαψαν 
ακόμα και τον άνεμο που τους πήρε.
-Θα σου αφήσω μια κόκκινη θάλασσα
με σύννεφα γαλάζια για ενθύμιο και σαν μια γυναίκα
άξια να σκοτώσει τον έρωτά της, θα φύγω.
-Λυπήσου τα πράγματα που σ' αγάπησαν
και κλείσε τη πόρτα μην αφήνεις το σκοτάδι
της νύχτας να τα τρομάζει.
-Δε θα γίνω το υποψήφιο θύμα της επιμονής σου.
Άφησε την πόρτα ορθάνοιχτη ν' αναπνεύσουν
ελεύθερα τα δωμάτια.
-Αν φύγεις θα σ' ακολουθήσω ως εκεί που θα
τελειώνουν οι ροδιές και τ' ανθοπωλεία
τ'ουρανού.
-Αγαπάς γιατί αγαπάς μάταια.
-Κανένα παράθυρο δε θ' αντέξει τη θέα
της απουσίας σου.
-Το σπίτι είναι ξένο.Μυρίζει αφοσίωση
και με τρομάζει.
-Ο ίδιος δρόμος θα σε περιμένει
το ίδιο σπίτι, ο ίδιος αριθμός
το ίδιο όνειρο θα σε τραγουδήσει.
-Κλείδωσε πίσω μου την πόρτα
και μην αφήσεις τις λέξεις
να με κυνηγήσουν. Σε δύο τρείς αιώνες 
θα επιστρέψω και μη πιστέψεις εκείνους
που θα λένε πως είναι πολύ.Σε πείσμα
των εκατομμυρίων  μελλοθανάτων
θα επιστρέψω.

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Που πάτε

Πού πάτε καλέ
μ' ένα σωρό ΕΓΩ;
Χωρίς ΕΣΥ πού θέλετε
να πάτε;
Χωρίς για ΣΕΝΑ πού νομίζετε 
θα φτάσετε; 

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Αλλιώτικος κόσμος

Χθες κοντά στο μεσονύχτι 
άκουσα κάποιες άγνωστες φωνές
να μου λένε 
πως έρχεται ένας κόσμος
αλλιώτικος
και ο δικός μου κόσμος αίφνης 
λιγόστεψε. 

Σήμερα
πέρασε ένα καραβάνι τσιγγάνων 
που τραγουδούσαν για έναν κόσμο
καινούριο που έρχεται
κι ο χώρος γύρω μου στένεψε.

Και τώρα
καθώς νιώθω να με τυλίγει 
το σούρουπο 
ένας αέρας στεγνός ψιθυριστά
 μου λέει πως έρχεται ένας κόσμος
αλλόκοτος
κι από έλλειψη χώρου είδα 
την πόρτα της εξόδου
ν'ανοίγει από μόνη της.

Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

Τελευταίο όνειρο

Δεν είναι που ήρθατε
και μου γκρεμίσατε το σπίτι.
Είναι που ο ταχυδρόμος με ύφος
θλιμμένο εξακολουθεί ν' αφήνει
τα γράμματα
στη παλιά μου διεύθυνση.

Δεν είναι που σπάσατε τη μικρή μου
φλογέρα.
Είναι που φυσούν οι βραδινοί άνεμοι 
τυραννικά και τον λυπημένο της ήχο
μου θυμίζουν.

Δεν είναι που πήρατε τα ρούχα μου 
και τα παπούτσια μου σχίσατε.
Είναι που δεν έχω που να κρύψω
έτσι γυμνός που απόμεινα 
το τελευταίο μου όνειρο που επίμονα 
θέλει να ζήσει.

Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014

Για να μη φύγεις

Για να μη φύγεις
αμπάρωσα πόρτες και σφάλισα 
παράθυρα.
Για να μη φύγεις
έχτισα μάντρες θεόρατες 
ολόγυρά σου.
Χάλασα μυστικά περάσματα
και δρόμους έφραξα μεγάλους.
Για να μη φύγεις
έζωσα ολάκερη πόλη με συρματοπλέγματα
κι έλυσα τους κάβους των πλοίων
στα λιμάνια.
Ναι! για να μη φύγεις
στις γραμμές των τρένων
προξένησα ζημιές.
Για να μη φύγεις και σε χάσω.
Κι ένα πρωί
με σύμμαχό μου την αγκαλιά της ομίχλης 
έφυγα εγώ.

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

Από τα παραμύθια

Γνώρισα κι εγώ έναν βασιλιά 
στα παραμύθια του πατέρα μου,
αλλά δεν τον έβαλα στη ζωή μου.
Δεν τον άφησα να μπει στο σπίτι μου.
Δεν του άνοιξα δρόμους
να ποδοπατήσει το σώμα μου.
Τον κράτησα σιωπηλό σε μια γωνιά
της αθωότητας και καθώς τα χρόνια 
περνούσαν,
άφησα τη σκόνη τους να τον σκεπάσει.

Τ' αγάλματα

Ήταν φυσικό
να μη μπορέσω να επιζήσω
σε τούτη την πόλη με τα τυποποιημένα 
χαμόγελα.
Ήταν φυσικό να μην αντέξω χωρίς
την αγάπη σας
να μη καταφέρω να περπατήσω στο πλάι σας
χωρίς τον αέρα της συντροφιάς σας.
Ήταν φυσικό σε τούτο τον κυκεώνα 
της μοναξιάς μου
να χάσω τη φωνή και τον ίσκιο μου.
Ήταν φυσικό λέω μετά από τόσες
μάταιες εκκλήσεις βοηθείας 
παντέρημος κι απελπισμένος 
να γκρεμιστώ.
Τώρα πέστε μου εσείς:
είναι φυσικό να σταυροκοπιούνται
τ' αγάλματα
εμπρός στο πέρασμα
της κηδείας μου; 

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

Τελευταίο γράμμα

Χωρίς εσένα
θα είμαι ένα δέντρο χωρίς άνοιξη
μια γη δίχως χορτάρι
ένας άνεμος
χωρίς κατεύθυνση.

Χωρίς εσένα
θα είμαι μια αδέσποτη ημερομηνία
ένας κόσμος χωρίς όνομα
ένα νόμισμα
χωρίς αξία.

Χωρίς εσένα
θα είμαι ένα διψασμένο βλαστάρι 
και δε θα μπορώ πια ν' αγαπώ
μήτε θα μπορέσω να ζήσω
χωρίς εσένα.

Ο τοίχος

Πίσω απ' τον τοίχο
συμβαίνουν παράξενα πράγματα
Ακούω φρικτούς θορύβους 
και κάποιον να περπατάει επάνω
σε συντρίμματα 
ακούω κάποιον  να ζητάει επίμονα
συγγνώμη
Πίσω απ' τον τοίχο
ακούω κραυγές απελπισίας 
ακούω κάποιον να γρατζουνάει το μέλλον του
και να πενθεί το παρελθόν του 
Πίσω απ' τον τοίχο
κάποιος χτυπάει τα χέρια του μ' απελπισία 
βρίζει γελάει κλαίει με λυγμούς
πέφτει στο πάτωμα σφαδάζει 
Πίσω απ' τον τοίχο 
κάποιος με σπασμένο κουράγιο
εξακολουθεί ν' αντιστέκεται με νύχια 
και με δόντια στις σκιές που του τσαλαπατάνε  τα όνειρα
Πίσω απ' τον τοίχο
συμβαίνουν παράξενα πράγματα
Αυτά τα λόγια μου 'πε χθες το σούρουπο
ο γείτονας της διπλανής
μεσοτοιχίας. 

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

Έρωτας

Ήταν από εκείνους τους έρωτες
που δεν πήγαν πολύ μακρυά.
Κι ένα υγρό απόβραδο του φθινοπώρου 
γύρισαν πίσω.
Και 'κει στο κήπο που αγαπήθηκαν 
έλυσαν τα χέρια τους
και προχώρησαν μόνοι.
Κι από τα μάτια τους
κατρακυλούσαν αστέρια. 

Μελαγχολικές διαστάσεις

Το ξέρω.
Δε θα ξανά 'ρθεις.
έχουν αλλάξει οι καιροί
και οι ανθρώπινες καρδιές έχουν πετρώσει.
και δεν είναι που άφησες  να απομακρυνθεί
απ' τη ζωή μας ο Σεπτέμβρης 
είναι που λιγοστεύουν ολοένα
τα γράμματά σου.
Είναι που οι λέξεις επάνω στο χαρτί,
τρέχουν σιωπηλές άχρωμες και κουρασμένες.
Το ξέρω.
Έχουν αλλάξει οι καιροί
και 'συ δε θα ξανά ΄ρθεις.

Από τότε

...Θυμάμαι
ήταν Κυριακή πρωί που έφυγες
και μου 'πες θα γυρίσεις
την Τετάρτη..
Από τότε,
δε ξέρω γιατί πληθαίνουν οι Κυριακές
στη ζωή μου.
Τί είναι αυτό που κάνει να λιγοστεύουν
οι Τετάρτες.
Είμαι εδώ, στο νυχτερινό ταχυδρομείο
για ν' αφουγκράζομαι βήματα ξένα
που φεύγουν.
Μετρώντας καθημερινές
και σχόλες που έγιναν χρόνια ανυπόφορα.
Τί ώρα θα 'ρθεις Αγάπη μου!

Σάββατο 2 Αυγούστου 2014

Απορία

Δες:
 με τη δική σου φωνή 
ακούω τα όνειρά μου να μιλάνε.
Κι εσύ με τα δικά μου βήματα
τρέχεις να συναντήσεις την άνοιξη.
Πες μου αδελφέ μου πώς γίνεται
τόσο σκοτάδι να χωράει
ανάμεσά μας;

Δες:
 με το δικό σου χέρι
κρατάω το σφυρί
και γίνεται ο μόχθος μου 
της δούλεψης σου το αμόνι. 
Πες μου αδελφέ μου πώς γίνεται
 να διψάνε οι καρδιές μας
από αγάπη;

Δες:
με την ίδια λάσπη χτίσαμε δίπλα-δίπλα
τα σπίτια μας.
Και τα παιδιά μας βλέπουμε
μαζί να μεγαλώνουν.
Πες μου αδελφέ μου πώς γίνεται
στην ίδια αυλή  να 'χουμε χάσει
τον ίσκιο μας;



Κι αφού μαζί στην άγρια θάλασσα 
 παλεύουμε.
Μέσα στην βάρκα της ζωής
μαζί κωπηλατούμε.
Πες μου αδελφέ μου
 πες μου να χαρείς.
 πού έχουμε βουλιάξει;