To γράμμα

Πού είσαι; Χάθηκες.
Και μαζί σου τα παλιά ζεστά καλοκαίρια.
Τα βελούδινα δειλινά.
Οι απέραντοι δρόμοι που πάνω τους κατρακύλαγαν
τα πρώτα σου όνειρα.
Πώς να στο πω τώρα: έχω κρατήσει τη φθορά
που άφησε πίσω της η ομίχλη.
Τα σούρουπα πηγαίνω στα πεσμένα απ' τους ανέμους
τηλεγραφόξυλα για να σκαλίσω επάνω τους
τη γεύση της απουσίας.
Να μη ξεχάσεις πως σ' αγαπούσα
καθώς ο καλός κηπουρός τα χρυσάνθεμα.
Πού είσαι;
Έχω αφεθεί στη σκοτεινιά που κυριαρχεί
στη βουβαμάρα που εξουσιάζει.
Τα τρένα ήρθαν κι έφυγαν αφήνοντας πίσω τους
χρόνια χλωμά κι εποχές άγονες.
Λείπει μια στριγκιά φωνή ένας κρότος.
Λείπει μια φωτογραφία που θα μπορούσε
να διαψεύσει τη νέκρα των πραγμάτων.
Λείπουν τα χρόνια, οι ημέρες, οι ώρες.
Λείπουν οι ιερές στιγμές, τα δευτερόλεπτα.
Λείπεις εσύ.
Πού είσαι;
Να μη ξεχάσεις πως σ΄αγαπούσα
καθώς τα ψηλά βουνά τον αέρα τους.
Πού είσαι;
Αν θες, στείλε μου ένα χρώμα που να μη τρέχουνε
πάνω του σύννεφα. 
Κι εγώ, στ' ορκίζομαι πως όσο θα ζω, θα το ζητώ
στις προσευχές μου:
όλο και πιο μακρύτερα να πας
και πίσω μη γυρίσεις.