Τρίτη 10 Ιουνίου 2014

Αννούλα

Στο τρενάκι της ζωής
βρέθηκα κι εγώ τυχαία
μόνη μέσα στους πολλούς
και με όνειρα λαθραία.

Λουλουδάκια κουρασμένα
τα πουλάω για να ζήσω
τα όνειρά μου λαβωμένα
τα 'χω αφήσει τώρα πίσω.

Είμαι ένα κοριτσάκι
ορφανό και ξεχασμένο
πάρτε τούτο το λουλούδι
τώρα που 'ναι ανθισμένο.

Το τρενάκι που με πήρε
δε μου λέει που με πάει
μοναχό κι απελπισμένο
ψάχνω κάποιον ν' αγαπάει.

---Το κοιτούσα με κοιτούσε
μ' ένα βλέμμα τρομαγμένο
στη ζωή παραπατούσε
από πόνο μεθυσμένο.

--- Το ρωτούσα κι απαντούσε
δίχως να μου λέει λόγια
μες στο χρόνο περπατούσε
δίχως νόμους και ρολόγια

Μένω 'κει που κάποιοι κλαίνε
δίχως σπίτι και μανούλα
-θα μου πεις και πώς σε λένε
-λέγε με αν θες Αννούλα.

-Μία θέση ρε παιδιά
άλλο πια να μη πονέσει
και παράθυρο ανοιχτό
θέλει μόνο ν' αναπνεύσει.

Στο τρενάκι πάνω κάτω
πώς ν' αντέξεις τί να πεις
έφτασε η ζωή στον πάτο
κ' είναι μέρα Κυριακής.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου