Της Ρόζας ο αέρας

Μεσάνυχτα στον Πειραιά

φύσηξε τ’ αεράκι

σου ‘λυσε όλα τα σκοινιά

και σ’ άνοιξε πανάκι.

Σε πήγε μεσοπέλαγα

και σού ‘δωσε πορεία

σου ‘κανε σένα πρακτική

και μένα θεωρία.

Μ’ έβλεπε σαν απόπαιδο

π’ άνοιγε το πανί του

σαν έβγαινα στην αλαργιά

έκοβε την ορμή του.

Πίκρα στην πίκρα βούλιαζα

σ’  ονειροπολιτείες

στα καπηλειά του Πειραιά

γύρευα πελατείες.

Παντού φυσούσε τ’ άδικο

Κι έγραφε ιστορία

μου ‘δειχνε δρόμους σκοτεινούς

και μ’ έκανε Κυρία.

             

Τα μεσημέρια μ’ έπαιρνε

κι όλο με παραινέσεις

με πήγαινε στους ειδικούς

και ζούσα με ενέσεις.

Τις νύχτες στην Πειραϊκή

φυσά το ίδιο αγέρι

που μ’ έστειλε στα τάρταρα

και σένα στο Αλγέρι.