Γέροι ναυτικοί

Απ’ το Καραβοστάσι μέχρι το Μότζι,

την Ιτζόν

κι απ’ τα πανιόλα της σιωπής,

ως το ψηλό κατάρτι,

τσούρμο τ’ αλάνια ακολουθούν χαρούμενα

τον Τζον

κ’ οι αναμνήσεις στο Περού κάνουν τις νύχτες

πάρτι.

Αμίλητοι και με λυμένα πρυμάτσα

τα κορμιά,

μπαρκάρουνε αθόρυβα και πάνε

σ’ άλλα μέρη,

χαμένοι σε κάποιου καφενέ την

άχαρη γωνιά,

παίρνουνε στίγμα αυγινό κι ας τρέμει

το ‘να χέρι.

Μες το μυαλό, σα φυλαχτό κρατούν

υγρές εικόνες,

τα κύματα στον ινδικό, κάνουν

ακόμα μάγια,

βροχή τ’ αλάτι στη ματιά, δώρο

απ’ τους μουσώνες

και τη μικρή που γέρασε, θυμούνται

στην Πατάγια.

Σκιές αμέτρητες, εδώ τις νύχτες

κάνουν βάρδια.

Καράβια που σκουριάσανε και βούλιαξαν

στη λήθη.

Έχουν φορτίο θύμησες κι ας μοιάζουν

να ‘ναι άδεια.

Κι αναπολούνε μια ζωή που μοιάζει

παραμύθι.